talork

เลือด : พี่ไปเซนทรัลพระรามสามไหมครับ

คนขับแท๊กซี่ทำหน้าเอือมๆใส่ แล้วส่ายหน้า

เลือด : งั้นไปซอยปรีดา4 ไหมครับ ใกล้ๆ ไปส่งหน่อยนะพี่

คนขับหันมาทำหน้าตาเซ็งๆใส่ แล้วพยักหน้า

เลือดเปิดประตูเข้ามานั่งใจหนึงก็ดีใจที่เรียกรถได้ซะที หลังจากที่เค้าเรียกมาหลายคันแต่ก็ไม่มีคันไหนยอมไปส่งเค้าเลย อีกใจก็เซ็งๆ ที่คนขับไม่ยอมไปส่งยังที่ที่เค้าตั้งใจจะไปจริงๆ

…………………..

คนขับ : มันไกลน้องไม่มีใครเค้าไปกันหรอก

เลือดเงยหน้าขึ้นมาจากการนั่งดูแอปแผนที่ในมือถือ

เลือด : อ่อ เหรอครับ ถึงว่า ผมเรียกหลายคันไม่มีคันไหนไปเลย

คนขับ : เค้าวนรับส่งใกล้ๆเอา ง่ายกว่า ได้ตังเร็วกว่า ไปส่งไกลๆไม่คุ้มหรอกน้อง

คนขับ : วันก่อนนะ ฝรั่งเรียกรถพี่นะ ให้ไปส่งเซตั้มเวิล โห โคตรไกล

เลือด : … แล้วพี่ไปไหมครับ

คนขับ : โคตรไกลน้อง ใครจะไป พี่เลยบอกมัน ขอ โนมิเตอร์ ได้ไหม เอาแค่คนละพัน สองคนก็สองพัน แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งให้ถึงที่เลย

เลือด : โห พี่ สองพันเลยเหรอ ผมนั่งไปช่วงเลิกงาน จากตรงนี้มันแค่สี่ร้อยกว่าบาทเองนะครับ แล้วเค้าไปไหม

คนขับ : มันไม่ยอมไป มันโง่ ก็ปล่อยให้มันแบกกระเป๋าหนักๆ ของมันเดินต่อไปละกัน แค่คนละพัน ไม่ยอมจ่าย โง่ชิบเป๋ง สมน้ำหน้ามัน

เลือด : ไอ้ควย (คิดในใจ แล้วกดหน้านั่งดูแอปแผนที่ในมือถือต่อ)

เลือด : เดี๋ยวพี่เข้าไปสุดซอยแล้วเลี้ยวซ้ายนะครับ ผมลงแถวๆตรงลานที่เค้าเทขยะครับ

คนขับ : (จิ๊ปาก หนึงที) โห น้อง สุดซอยเลยเหรอ ตรงนั้น ถนนแคบกลับรถลำบากนะ พี่ไปส่งตรงหน้าร้านเซเวท ตรงกลางๆซอยแทนได้ไหม แล้วน้องเดินต่อเข้าไปอีกนิด พี่กลัวเข้าไปแล้วกลับรถไม่ได้

เลือด : กลับรถได้นะพี่ ตรงลานทิ้งขยะข้างหน้าเป็นลานกว้างๆ พี่กลับรถสบายเลย

คนขับ : (ทำเสียงจิ๊ปากอีกรอบ ไม่รู้ส้นตีนอะไรติดฟัน) เดินนิดได้ไหมน้อง ถนนมันแคบด้วย แล้วถนนมันก็มืดๆด้วย ไฟหน้าพี่ไม่ค่อยดี

เลือด : ไปส่งหน่อยพี่ เดี๋ยวผมให้พิเศษร้อยหนึง ถนนมันมืดๆ ผมไม่อยากเดินเข้าไปคนเดียวครับ

คนขับ : (ตอบรับอย่างไว) เออๆ ได้ เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้ สงสารน้อง ถนนมันมืด เดินคนเดียวมันอันตราย

……………….

15 นาที รถมาถึงท้ายซอย

เลือด : เดี๋ยวพี่เลี้ยวซ้ายตรงข้างหน้าเนี๊ยะครับ เข้าไปตรงข้างๆลาน ตรงนี้เลยครับ

— เสียงเครื่องยนต์ที่เคยดังกลับเงียบลงเมื่อคนขับดับเครื่อง แท็กซี่หยุดนิ่งในมุมที่ลับตาคน

คนขับ : โอเค ว่าแต่น้องเข้ามาทำไมเนี๊ยะ

เลือดไม่ตอบ สีหน้าของเขาเรียบเฉย แต่มือของเขาที่วางอยู่บนตักค่อยๆขยับช้าๆ แสงสลัวจากไฟถนนสะท้อนให้เห็นอะไรบางอย่างที่แวววับในมือของเขา

ทันใดนั้น ความเงียบกลับกลายเป็นความโกลาหลในชั่วพริบตา นายเลือดพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว มือของเขาจับมีดพกเล่มเล็กแต่คมกริบ ปลายแหลมเจาะทะลุคอของคนขับแท็กซี่ในจังหวะที่คนขับไม่ทันตั้งตัว

เสียงหายใจเฮือกสุดท้ายของเหยื่อสะท้อนก้องในพื้นที่แคบๆ เลือดสีแดงฉานพุ่งกระจายเลอะเบาะหน้าและกระจก คนขับแท็กซี่พยายามดิ้นรน แต่แรงนั้นช่างไร้ประโยชน์เมื่อเปรียบกับแรงอันแน่วแน่ของผู้ลงมือ

นายเลือดดึงมีดออกช้าๆ เลือดหยดลงมาบนพื้นรถ เสียงมันเหมือนนาฬิกาที่เดินในจังหวะสุดท้ายของชีวิตคนขับ เขามองดูร่างที่ค่อยๆสงบนิ่งอย่างเยือกเย็น

“ทำไมแค่หน้าที่ของตัวเองแค่นี้…” เขาพูดเบาๆ ทอดสายตาไปยังใบหน้าของคนขับที่ไร้ชีวิต “…ยังทำให้ดีไม่ได้เลย?”

————————–

เลือดหยิบผ้าเช็ดมือที่เตรียมไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมาทำความสะอาดมีดอย่างใจเย็น จากนั้นค่อยๆล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบถุงพลาสติกออกมา

เขาบรรจงกระหน่ำช่วยตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่ากำลังทำพิธีกรรมอะไรบางอย่างเพื่อลบล้างความผิดที่เขาพึ่งก่อขึ้น เสียงหยดน้ำพุ่งกระฉูดเข้าไปในถุงอย่างรุนแรง

ปิ๊ด.. ปิ๊ด…

อาห์ วันนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์แฮะ

เลือดคิดในใจ

ถ้าเปรียบเสียงน้ำกระทบกับถุงเป็นเสียงปรบมือ ก็คงเป็นเสียงปรบมือจากผู้ชมที่ไม่ค่อยพอใจกับโชว์ในครั้งนี้มากนัก เลือดค่อนข้างหัวเสียกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่น้อย

อาจเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ขาดการวางแผนที่รอบคอบ ไม่เหมือนอย่างที่เค้าเคยทำทุกครั้ง

เลือดเก็บถุงพลาสติกใส่กระเป๋ากางเกง แล้วค่อยๆก้าวลงจากรถ ลมหายใจของเขาผสมกับไอเย็นของอากาศร้อนช่วงเดือนเมษากลางกรุงเทพ ก่อนที่เขาจะค่อยๆเดินลับหายไปในความมืด ทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งความโหดเหี้ยม และคราบโปรตีนหนึ่งหยดที่เขาบรรจงหยดเข้าไปในปากเหยื่อ

“โตขึ้น หนูจะเป็นหัวหน้าฮีโร่”

เด็กน้อยหันไปบอกแม่ที่กำลังหั่นผักทำกับข้าวมื้อเย็นก่อน

“ผมเก่ง ผมเป็นได้แน่ๆ ไม่ได้เป็นแค่ฮีโร่ธรรมดานะ หนูจะเป็นหัวหน้าของฮีโร่อีกทีเลย”

แม่ยิ้ม เพราะรู้ว่าลูกของเธอสามารถเป็นได้แน่ๆ เธอหันมามองเด็กน้อย พยักหน้ารับ แล้วหันไปหั่นผักตรงหน้าเธอต่อ

“หนูไม่รู้หรอก ว่าหัวหน้าฮีโร่ต้องทำอะไรบ้าง แต่หนูเก่ง ไม่ว่าทำอะไรหนูก็ทำได้”

พูดจบ เด็กน้อยก็หันหน้าไปทำการบ้านต่อ พร้อมกับดูการ์ตูนไปด้วย

ชายหนุ่ม หลับตานึกถึงเรื่องวัยเด็กแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ชีวิตปัจจุบันไม่เหมือนกับที่เค้าฝันไว้ในวัยเด็ก ตอนนี้ เค้านอนติดเตียงอยู่ในโรงพยาบาล จะทำอะไรก็ไม่สะดวก ไหล่ซ้ายและขวาของเขากำลังเสื่อมสภาพกลายเป็นหิน ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เหมือนเดิมอีกแล้ว แหล่งพลังงานสำคัญในร่างกายก็ใช้งานได้เพียง 40% จากคำบอกของหมอ

ตอนนี้ทำได้แต่เพียงนอนเพื่อให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ความหวังที่จะได้เป็นหัวหน้าของเหล่าฮีโร่ พลังทลายลงไปนานแล้ว

“แม่ การบ้านข้อนี้หนูทำไม่ได้ คิดไม่ออก ทำไงดี” เด็กน้อยพูดเสียงเบาๆ ในขณะที่แม่ของเขากำลังก้มหน้าก้มตาเตรียมของเพื่อจะเปิดร้านขายอาหารในวันพรุ่งนี้

เด็กน้อยรู้ดีว่าแม่เข้าไม่สามารถช่วยอะไรได้ เพราะแม่เขาไม่เคยได้ร่ำเรียนอะไรในโรงเรียนสอนวิชาฮีโร่มาก่อน เรียนจบก็แค่การศึกษาขั้นต่ำตามกำลังทรัพย์ที่ตายายพ่อจะส่งเสียได้

เด็กน้อยก้มหน้า พยายามทำการบ้านต่อ น้ำตาหยดลงบนสมุดการบ้านเพราะเขาจนปัญญาที่จะทำต่อจริงๆ

“ทำไมหนูไม่เกิดเป็นลูกของครู หรือคนที่ฉลาดๆกว่านี้นะ” เด็กน้อยนึกในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป เพราะเขากลัวแม่ของเขาเสียใจ

เขารักแม่ตัวเองนะ แต่ก็อยากเกิดมาในชีวิตที่ดีกว่านี้

จะสี่ทุ่มแล้ว ไฟอัตโนมัติในโรงพยาบาลใกล้จะดับแล้ว พยาบาลเดินเอายาก่อนนอนมาให้

“ทานยาก่อนนะคะ”

ชายหนุ่มพยายามเอื้อมแขนไปรับยา ไหล่ขวาของเขาอาการหนักมาก เกือบจะกลายเป็นหินหมดแล้ว

เขากินยา แล้วนอนหลับไป